Łuszczycą jest przewlekłą, ogólnoustrojową chorobą zapalną. Charakteryzuje się specyficznymi zmianami skórnymi, które są wynikiem nadmiernego rogowacenia naskórka. Trzeba jednak pamiętać także o tym, iż łuszczyca nie jest chorobą zakaźną. Choroba dotyka około 2-3% populacji na kontynencie europejskim oraz amerykańskim. W przypadku Azjii i Afryki, jest chorobą zdecydowanie rzadszą.

Łuszczyca – jakie są jej przyczyny?

Dotychczas nie ustalono żadnych konkretnych przyczyn łuszczycy i to pomimo wielu, prowadzonych w tym zakresie badań. Aczkolwiek, badania te, pozwoliły na ustalenie czynnik, sprzyjających rozwojowi łuszczycy. Do najistotniejszych czynników, należy w tym przypadku zaliczyć:

• Czynniki genetyczne – polimorfizm genu HLA-Cw6
• Czynniki immunologiczne – nieprawidłowe funkcjonowanie komórek Langerhansa znajdujących się w naskórku.
• Czynniki środowiskowe – infekcje, przyjmowanie niektórych leków (przeciwmalaryczne, cymetydyna, NLPZ), spożywanie alkoholu, palenie tytoniu, menopauza, czy też ciąża oraz poród.

Typy łuszczycy.

Wyróżnić możemy dwa podstawowe typu łuszczycy:

• Pierwszy typ łuszczycy – wykazuje predyspozycje genetyczne i dotyczy najczęściej osób już przed 40-tym rokiem życia, ale także dzieci i młodzież. Charakteryzuje się nieco cięższym przebiegiem niż ma to miejsce w przypadku drugiego typu łuszczycy.
• Drugi typ łuszczycy – czyli łuszczyca dotykająca jedynie osoby dorosłe. Pojawia się głównie w okolicach 50-70 roku życia.

Łuszczyca i jej objawy.

Jednym z najbardziej wyróżniających się objawów łuszczycy są charakterystyczne zmiany naskórka. Wynikają one z nieprawidłowego procesu jego regeneracji. Na początku pojawia się niewielka, czerwonobrunatna grudka o drobnopłatowej, złuszczającej się powierzchni. Jest to tzw. wykwit pierwotny. W następnej kolejności pojawiają większe tarczki o średnicy nawet do kilku centymetrów. Pokryte są srebrzystymi łuskami (blaszki łuszczycowe). Po ich usunięciu, pod spodem pojawia się błyszcząca powierzchnia, przypominająca powierzchnię pokrytą woskiem (efekt świecy stearynowej).
Dodatkowo, łuszczyca może także powodować świąd. Szczególnie w przypadku gdy zmiany skórne ulegają wyraźnemu zaostrzeniu.

Łuszczyca może się pojawiać na w okolicy łokci, kolan, skóry głowy, czy też w okolicy lędźwiowo – krzyżowej. Bardzo rzadko zdarza się, aby pokrywała większe fragmenty powierzchni skóry, a wybitnie rzadko, aby objęła całą powierzchnię skóry.

Leczenie łuszczycy.

Łuszczyca, tak samo jak każda inna choroba, może być poddawana leczeniu. Musimy jednakże pamiętać, iż nie da się jej wyleczyć całkowicie. Możemy jednak łagodzić objawy, doprowadzić do remisji choroby i podtrzymać ten stan. Możemy także skutecznie zapobiegać powikłaniom, które mogły doprowadzić do rozwoju ciężkiego przebiegu choroby. Generalnie, łuszczyca jest chorobą nieuleczalną w 100%, aczkolwiek możliwe jest doprowadzenie do stanu, w którym osoba chora, odzyska sprawność życiową.

Wyróżnić możemy dwa sposoby prowadzenia leczenia.

• Leczenie miejscowe – usunięcie łusek pokrywających skórę, oraz zahamowanie proliferacji naskórka oraz stanu zapalnego przy pomocy odpowiednich leków (preparaty keratolityczne, dziegdzie, cygnolina, glikokortykosteroidy, analogi witaminy D3)
• Leczenie ogólne – realizowane w przypadku, kiedy miejscowe nie przynosi efektów, a choroba pokrywa co najmniej 10% powierzchni skóry. W tym przypadku stosuje się zupełnie odmienne metody i rozwiązania (fototerapia, fotochemioterapia, metotreksat, cyklosporyna A, retinoidy, leki biologiczne)

Podsumowanie.

Ostatecznie, znane są także różnorodne zioła na problem z łuszczycą. Są to jednakże leki, stanowiące wsparcie w klasycznych metodach leczenia. pozwolą nam ograniczyć nieprzyjemne efekty choroby, oraz będą wspierać proce prawidłowego gojenia się naskórka. W każdym razie, łuszczyca jest chorobą poważną. Nie możemy jej pod żadnym pozorem bagatelizować. W przeciwnym razie, może doprowadzić do bardzo poważnych powikłań.